In onze Westerse samenleving hebben we voor een deel verleerd om te luisteren naar wat ons echt bezield. We moeten presteren, efficiënt werken en rendement leveren. We vinden dat we moeten voldoen aan het het (ideale) plaatje. We hebben ons een houding aangemeten en leven ons leven op een manier waarvan we denken dat die ons veiligheid, stabiliteit, zekerheid, liefde, erkenning, waardering en succes biedt. Daar uit afgeleid hebben we onze normen, waarden, oordelen, veroordelen, denken, doen en gedrag bepaald dat weer verantwoordelijk is voor hoe we ons voelen en uiteindelijk voor wie we zijn.
Heel vaak gebeurt het dat we ons gaan gedragen naar wie we denken te moeten zijn, dit kan positief, negatief , passief, actief of extreem gedrag zijn. Je haalt bijvoorbeeld je eigenwaarde bij anderen vandaan, al dan niet ten koste van de ander. Dit doe je door voorturend te presteren, te perfectioneren, te plezieren, aan te vallen en/of af te kraken. Het gevolg is dat we vervreemden van onszelf, van ons innerlijk, van wie we zijn en van wat ons in beweging zet. Wat je doet komt dan niet meer overeen met wie je echt of in wezen bent. Dit kost onnodig veel energie en put je uit. Het draagt er in ieder geval aan bij dat je niet bereikt wat je eigenlijk wilt.
Ik hoor mensen vaak zeggen; "ik wil mezelf kunnen zijn". Maar wie ben je dan echt, weet jij dat inmiddels? Wat is jouw intrensieke motivatie om iets te doen? Wat geeft jou diepe vreugde en voldoening?